ما سه نفر

خانواده سه نفری ما به روایت کوچکترین عضو خانواده که در حال حاضرابعادی شبیه پدر و مادرش را دارد.( نه به آن روزهایی که شبیه غول بیابانی بودیم و نه به الان که گاهی در نقاشی هایش محو می شویم). تعداد قاشق چنگال و بشقاب های پلو ، ظرف خورش ، ماست و همچنین دستهایی که به سفره متصل شده، نشان گر یک خانواده مشتاق و پر اشتهاست. پدر خانواده هم مثل همه بابا ها که از سر کار برگشته خسته ولی مهربانست. مادر هم معلوم نیست این وسطها چرا ریسه رفته . خلاصه که دنیایی دارد بچگی....

نستالوژی

صف نانوایی جمال آقا وگوش دادن به گپ مشتری های سبیل کلفتش در میان ترکیبی از بوی نان تازه، خمیر و خاشخاشی ،چشم دوختن به تنورنارنجی با سنگریزه های تفته ،انتظار بیرون آمدن یک سنگکی داغ ، اسکناس های مچاله و سکه های توی کاسه ،صدای پرتاب هر دانه نان بر میز نانوایی ، کندن با طمانینه سنگریزه های داغ ،لذت انداختنش روی دست و بخار کردنش در هوای صبح بهاری، مرا پرت کرد به دوران باگت های یکدست ماشینی که چه ناشیانه روحشان را ته چرخ خرید میان خنزرپنزرهای روزانه، گم می کردند.

ا

بهشت من

سهم من از طبیعت پاک، همین یک وجب باغچه است رو به چشم انداز بینهایت

مرد کوچک من

روزهای سفر هفتگی پدرش را می داند، کمی بهانه می گیرد ولی انگار نیرویی در درونش بیدار میشود .شب که میشود، درها را تک به تک می بندد .قفل و کلید پشت دررا یک بار نه، دوبارچک می کند همزمان که همه کفشها را پشت در، ردیف کرده است، قد می کشد تا لامپ های اضافی را خاموش کند. بالشت و پتوی آبیش را با ببری مهربان کشان کشان از اتاقش می آورد تا در کنارم دراز بکشد. قبل از هر چیز نگاهش به دمپایی ام می افتد، دمپایی بنفشش را در می آورد و با وسواس کنارش جفت می کند. حالا میخواهد برایم داستان شنگول و منگول ،حبه انگور را با لطافت فارسی بخواند، از من میخواهد تا نترسم و با جمله هایش لبخند بزنم ... چشمانش را که می بندد،تازه می فهمم که مرد کوچکم چقدر خسته است.