...

دل ودماغ نوشتن ندارم. انگار همه در این اوضاع منتظر یک تحولیم,تحولی که روزمرگیهایمان را به حالت اول و نرمال خودش برگرداند. بخشی ازروزهایم بدون بی بی سی و کانالهای دیگر انگار معنایی ندارند,هر روز منتظر یک خبر تازه ام.دیدن مادام دلیتا و کارهای جوروواجوری که این مدت کرده ام کم کم جای خاصی در روزمرگیهایم پیدا می کنند. شیرین زبانی این روزهای ارشیا که کلمات فارسی را قشنگ و مرتب کنار هم می گذاردو حتی نقاشی هایش که برای هر خط و خطوطی هزار فلسفه و شخصیت می بافد هم بس گفتنیست .حتی توصیف چشم انداز پنجره قدی به روی باغ عَلَم یا گفتن از فیلم
درباره الی و شرکت در اولین عروسی ای که با سرودهای ای ایران انگارحال و هوای انقلاب را گرفته بود ,هم دل خوش میخواهد که به زحمت می توان این روزها در بین خبرهای ریز و درشت جایی برایش یافت..