آخرین روزهای اردیبهشت

از صبح آسمان گرفته است، غم دارد مثل نزدیکیهای غروب. همه پرده ها را کنار زده ام و چسبیده ام به پنجره تا ازهمان ذره نور طبیعی، که گوشه ای از اتاق را روشن کرده استفاده کنم. تنها روشنایی ، نور کم آباژورست و صفحه مستطیلی روبرویم که گاهی جمله ای بر آن نقش می بندد و گاهی در میان متنی پر از تاریخ و عدد و نام گم میشود. بیسکویت های پرتغالی را دانه دانه میزنم در استکان چایی. صدای تیک تاک ساعت دیواری، ساده ترین موسیقی است که لحظه ها را برایم می شمارد.زیر نویسها را اضافه می کنم. باران می گیرد. ضربه هایش بر برگها و صدای بادی که در میان شاخ و برگها می پیچد، با شر شر ناودانها قاطی شده اند. تازه رسیده ام به رنسانس قرن پانزدهم... ولی آسمان خیال باز شدن ندارد.