هفده اسفندماه

امروز از آن روزهاست که دلم از صبح برای پسرک یک ذره شده، لباسهای نوی عیدش را پوشیده تا برود جشن مدرسه برای نمایش عروسکی و گرفتن عکس دسته جمعی با بچه ها در کنار سبزه و سفره هفت سینی که هر کدامشان در درست کردنش سهمی داشته اند. این روزها نوروز و حاجی فیروز از زبانش نمیافتد ، آنقدر شاد و سرحالست که در خوابهایش هزار بار ذوق می کند و می خندد.

امسال انگار بهار زودتر از همیشه در خانه ما را زده . تا همین چند روز پیش از ذوق زیاد همه خانه را پر کرده بودم از ورق های رنگی میوه و شیرینی های کوچک امتحانی عید که در حال حاضرنقل و نبات چایی های روزانه مان شده است. همه جای خانه را دستی کشیده ام به جز شیشه ها که طبق عادت هر ساله می ماند برای عید سال بعد! آینه شمعدان را برق انداخته ام ، پرده اتاق ها را اتو کشیده ام. ترمه و قلمکار قدیمی مامان را که امسال سهم خانه ام شده ،با کمال احتیاط ، روی میزها انداخته ام. خانه تکانی خوبیش به همین یک قلم کشف و اکتشاف در صندوق های دست نخورده مادرها و مادربزرگهاست. سفره هفت سین و مخلفاتش هم می ماند برای روزهای آخر. آنقدر منتظر کوزه سفالی خیالیم ماندم که فکر کنم به همان نوع کلاسیک سبزه هر ساله راضی شوم ولی از همه بیشتر و بی صبرانه منتظر رسیدن گلهای پامچال هستم تا چشم انداز پنجره ام در پس این شاخه های خشک و عریان ، بهاری بهاری شوند.